Σε ένα νησί

Τοίχοι επίπεδοι, μα τόσο σαθροί.

Πόρτες σθεναρά κλεισμένες,

σφραγισμένες με λουκέτα ατσάλινα.

Σφηνωμένα καρφιά οι σκέψεις

με οδηγούν στο άπειρο,

χωρίς ελπίδας αυταπάτες.

Γέρνουν, κινούνται, στρέφονται

απειλητικά θωρούν και αιώνια.

Θέλουν να μ’ αφανίσουν

οι τοίχοι οι επίπεδοι, μα τόσο σαθροί.

                          ***

Κεριά αναμμένα , μα τόσο ισχνά

συνθλίβουν ψυχές ματωμένες,

σφραγισμένες με λουκέτα ατσάλινα.

Καρφωμένα  βέλη οι θρήνοι,

γεννούν  σταγόνες φωτιάς

και οι σκιές κατακλύζουν τα μάτια

Κενά παραμένουν τα όνειρα

Φρικαλέα δείγματα χάους

Θέλουν να μ’ αφανίσουν

τα κεριά τα αναμμένα , μα τόσο ισχνά.

                         ***

Καπνοί αρειμάνιοι ,  μα τόσο θολοί

με ρίμα  φωνές σε λήθαργο,

σφραγισμένες με λουκέτα ατσάλινα.

                   

Έρημοι μένουν οι ώμοι, γερμένοι

Στόματα πίκρες, δίχως συγνώμες

Σημάδια απούσας κραυγής

Θέλουν να σμίξουν με χείλη ξένα

Μα γέλια σαρδόνια σφάλουν,

 Θέλουν να μ’ αφανίσουν

Οι καπνοί οι αρειμάνιοι ,  μα τόσο θολοί

                       ***

Γυναίκα αιώνια, μα τόσο ζοφερή,

ερέβους σκιά κι απείκασμα,

σφραγισμένη με λουκέτα ατσάλινα.

Φυλακισμένη

σε τοίχους επίπεδους, μα τόσο σαθρούς

Σκιασμένη

από κεριά αναμμένα , μα τόσο ισχνά

Θαμμένη

με καπνούς αρειμάνιους ,  μα τόσο θολούς

Η γυναίκα η αιώνια, μα τόσο ζοφερή

                       ***

Θέλουν να μ’ αφανίσουν

οι τοίχοι οι επίπεδοι, μα τόσο σαθροί.

Θέλουν να μ’ αφανίσουν

τα κεριά τα αναμμένα , μα τόσο ισχνά.

Θέλουν να μ’ αφανίσουν

Οι καπνοί οι αρειμάνιοι ,  μα τόσο θολοί

Μοναδικός δραπέτης το όνειρο…

Εκεί… να  περπατώ κι ένα χέρι να πιαστώ…

Εκεί… να  περπατώ και  μια ψυχή να τυλιχτώ…

Εκεί… εκεί…

…σε ένα νησί.

Δημιουργός: MIPS

               

Αγκαλιά

Μπορώ με μια αγκαλιά να σε κάνω

να νιώθεις το χαμόγελό σου;
Να σε κάνω να πετάς πάνω από τα κύματα;
Μπορώ μ' ένα χάδι να πάρω την μοναξιά σου

στα χέρια μου και να την λατρέψω;
Με μια λέξη να διώξω τα σκοτάδια σου;
Μπορώ μ' ένα τραγούδι να σε ταξιδέψω;
Να πιω τα δάκρυά σου, μέχρι να στερέψουν;
Μπορώ με μια σκέψη

να ξεριζώσω όλα τα αγκάθια από το μυαλό σου

και να κάνω να φυτρώσουν όμορφα λουλούδια;
Με μια ματιά μου να βγαίνει το ουράνιο τόξο;
Μπορώ με λίγη τρυφερότητα να διώξω την κούρασή σου;
Με μια ανάσα να γεμίσω το κενό σου με την αγάπη μου;
Μπορώ μ' ένα φιλί να σου πάρω τον πόνο;
Να είμαι κοντά σου;

MIPS

Αφωνία

Είσαι στο τίποτα πια, δεν σ' αγγίζει κανένα τώρα και κανένα εδώ.

Το αύριο δε ρίχνει τη σκιά του πάνω σου,

το χθες είναι χιλιάδες μίλια μακριά και το παρελθόν έχει σβηστεί.

Μέλλον δεν προδιαγράφεται.

Έχεις κλειστεί σε μια απόμερη και σκοτεινή γωνιά του μυαλού σου.

Αφωνία.

Κάθε απόγευμα δύεις πίσω από το βουνό,

μόνο για ν' αναδυθείς τα μεσάνυχτα απ' τη θάλασσα.

Το σκοτάδι σου άπειρο. Μόνος σύμμαχος. Η σιωπή κυριαρχεί στις σκέψεις σου.

Η ζωή πια δε σε ορίζει,

βαδίζεις προς τη γαλήνη της ανυπαρξίας.

Αφετηρία και προορισμός σου το σκοτάδι.

Υπήρξε ποτέ ευτυχία;

Έστω για μια στιγμή;

Μια μικρή στιγμούλα μέσα στο χρόνο;

Σε χωρίζει απ' αυτήν η κουρτίνα της λήθης,

ή ποτέ δεν την έζησες;

Τι θα σου πει η φλόγα του κεριού που επίμονα κοιτάζεις;

Μυστικά δεν κρύβει, οι απαντήσεις αλλού βρίσκονται.

Φως στο σκοτάδι.

Αλήθεια στο ψέμα.

Επίμονα σκαλίζεις τις μνήμες σου

και η ζωή έτσι όμοια κυλάει,

χωρίς ζωή...

MIPS

Μαχαιριά στη σιωπή

Σαν την ζωή, περπατάς μεσ' την βροχή, σου φωνάζω σιωπηλά και η έλξη, φωνή πάλι κρύβεται,

περπατάς και πατάς, σ' ένα όραμα κοιτάς και ελέγχεις τα vibes της καρδιάς.

Απόμακρη φωνή την έλλειψή σου νιώθω πληγή, μαχαιριά στην σιωπή

Πως μπόρεσες κι έφυγες χωρίς να κοιτάξεις, τι άφησες πίσω, μια ματιά ν' ανταλλάξεις, είναι αστείο,
μου φαίνεται γελοίο, προχθές ονειρευόσουνα ζωή για μας τους δύο, τώρα τρέχεις, απομακρύνεσαι
σε ξένους δρόμους προχωράς κι αφήνεσαι, το ξέρω υποκρίνεσαι, σ' έναν καθρεύτη σου κρύβεσαι


Θα 'πρεπε να ξέρεις, μένω εδώ, ασφυκτιώ, σ'αγαπω, μέσα σ' ένα ποτό και δεν μπορώ πάλι να ξεφύγω
σε γυναικείο εγωισμό να καταφύγω για λίγο, με φίλους γυρνάω και πίνω και σπάω τα στέκια τα παλιά αποφεύγω,
πονάω, με ρωτάνε για σένα μα δεν μπορώ να μιλάω, ό,τι διαλέγεις για μένα είναι καλλίτερο, ό,τι νιώθεις,
η ψυχή σου ό,τι θέλει κι αν το κενό μου είν' ακόμα μεγαλύτερο, δυνατός ειν' αυτός που ν'αγαπάει επιμένει

Απόμακρη φωνή την έλλειψή σου νιώθω πληγή, μαχαιριά στην σιωπή
Απόμακρη φωνή την έλλειψή σου νιώθω πληγή, μαχαιριά η σιωπή

MIPS

Αμνησία

Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω,
δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
κι όλα αυτά που θέλω ν'αγαπάω
δε μ'ανατριχιάζουν πια.

Γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
κι έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει

θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω...

Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία.

Δεν απορώ ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω να υπάρχω μ'όλα αυτά
θέλω να βγω από'δω μέσα κι όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά.

Γύρω μου το τζάμι έχει σπάσει κι έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει

θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω...

MIPS

Πάλι μόνη

Γύρισα σπίτι μετά τη δουλειά κι ήμουν τόσο εξαντλημένη.
Έκλεισα τα μάτια και σ' έφερα κοντά μου.
Ο ύπνος ήρθε τόσο φυσικά, σαν να ηρεμούσα στην αγκαλιά σου.
Τα όνειρα σε φέρανε μαζί τους.
Θεέ μου! Ήσουν τόσο τρυφερός... Μ' αγαπούσες...
Ξύπνησα απότομα.

Και ήμουν πάλι μόνη. Παγωμένη μέσα στο καλοκαίρι.

Τώρα είναι βράδυ και ο ύπνος μ' έχει ξεχάσει.
Όπως εσύ.

Και είμαι πάλι μόνη. Παγωμένη μέσα στο καλοκαίρι...

MIPS

Ερώτων δρόμοι

Οι μακρινοί προορισμοί θέλουν ψυχή
θέλουν απόφαση μεγάλη και θυσία
να μη σε πνίγει της φυγής η ενοχή
μόνο να χάνεσαι στου ‘θέλω’ την ουσία....

γιατί αυτή το ξέρω είναι η ουσία...


Ερώτων δρόμοι σκοτεινοί
και μονοπάτια
μη ψάχνεις φώτα στη σκηνή
κλείσε τα μάτια...
Ερώτων δρόμοι σκοτεινοί
κορμιά και χάδια
μα πάντα αυτοί,οι μακρινοί
μένουν σημάδια...


Οι μακρινοί προορισμοί είναι κοντά
είναι στο σώμα σου κρυμμένοι και κοιμούνται
κι όταν ο Έρωτας αστράφτει και βροντά
βλέπουν το δρόμο τους ξανά και τον θυμούνται...

μα δεν τον ξέχασαν ποτέ γι’αυτό θυμούνται...

MIPS

Μια απλή κουβέντα

Είπα να πω ένα γεια,
στ' απαρχαιωμένα μου δάχτυλα,
που στάζουνε μολύβι από τα νύχια.

Μια απλή κουβέντα.

Δέκα γραμμές είναι μόνο, αποτυπωμένες
στο μαξιλάρι που είχε τη νύχτα ερωμένη,
που πάλεψε με φαντάσματα κι εφιάλτες.
Μα νίκες ούτε για δείγμα.

Δέκα γραμμές χαραγμένες στους τοίχους,
γιατί πόθησαν να εξορύξουν λέξεις.
Πόθησαν να κραυγάσουν οργασμούς,
το γκρι του μολυβιού με τ'άσπρο του ασβέστη.

Δέκα αναθεματισμένες μουντζούρες
πάνω στο κίτρινο του καιρού.

Είπα να πω ένα γεια.

Φόρεσα τη μεταξωτή πανοπλία μου
και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη.

Άγγιξα μια μια τις γραντζουνιές στα μάγουλα.
Δέκα τις μέτρησα.

Ήταν από τότε,
που είχα την ανάγκη να νιώσω.

MIPS

Ο Βυθός

Ερημιά.
Εγκατάλειψη.
Σ' άφησαν μόνο σου στο βυθό, να παίζεις με πέτρες και κοχύλια.
'Ολοι βγήκαν στην επιφάνεια
κι εσύ δυσκολεύεσαι τώρα πια ν' ανασάνεις.
Κάτι σε κρατάει κάτω,
έγινες δέσμιος της άμμου,
ένα κοράλλι από τα κοράλλια.
Κρυψώνα για τα μικρά ψαράκια,
που σε γαργαλούν καθώς σε προσπερνούν.
Κι εσύ όλο και δυσκολεύεσαι ν' ανασάνεις.
Οι άλλοι δεν κατάλαβαν ότι σ' έχασαν,
κι εσύ δεν μπορείς να τους το φωνάξεις.
Αναπνέεις νερό τώρα πια
και κολυμπάς με τα φύκια...

MIPS

Μη μιλάς

Μη μιλάς. Ξέρω πως τα δάκρυα στερέψανε, η αγάπη χάθηκε,

το αύριο φαντάζει χθες.
Μη μιλάς. Δεν μένει τίποτα να πεις, μόνο σιωπή, λύτρωση.
Μη μιλάς. Το σήμερα άγνωστο, παρελθόν ξεχασμένο,
προσπαθείς.
Μη μιλάς. Έχεις ήδη πει όσα άντεχα ν' ακούσω.
Μη μιλάς. Είσαι κιόλας πολύ μακριά, άπιαστος.
Μη μιλάς. Δεν υπήρχε ποτέ μέλλον εδώ.
Μη, σε παρακαλώ, μόνο φύγε πια...

Δεν μπορώ άλλο να σε ακούω.....

ΜΙPS

Στειρότητα

Δίνεις ένα βλέμμα και παίρνεις απόρριψη.
Δίνεις τρυφερότητα και στην ανταποδίδουν με ειρωνία.
Δίνεις αγκαλιά και στην ανταποδίδουν με την φυγή.
Δίνεις φιλί και παίρνεις προδοσία.
Δίνεις αγάπη και στην ανταποδίδουν με την απουσία.
Δίνεις μέρες και παίρνεις δευτερόλεπτα.
Δίνεις φροντίδα και σου δίνουν αμέλεια.
Δίνεις δάκρυ και μένεις με την απόγνωση.
Κραυγή, για να πάρεις σιωπή.
Φως και σκοτάδι, για να πάρεις κενό.
Δίνεις τον εαυτό σου και σου επιστρέφουν πόνο.
Δίνεις ψυχή και ανταποδίδουν δίνοντάς σου ατιμία.
Δίνεις ζωή, για να πάρεις τίποτα.
Κάποτε αδειάζεις και σε λένε στείρα.
Μα δεν αντέχεις πια να γεννάς συναισθήματα από το πουθενά.

MIPS

Φτερά σπασμένα

Ποτέ δεν κατάλαβα

αν σου αρέσει το σκοτάδι μέσα μου

ή αν ψάχνεις απελπισμένα

να βρεις ήλιους κρυμμένους.

Μάθε, πάντως, τούτο,

είναι αδύνατον να σου έδειξα

εγώ πώς να πετάς,
με φτερά σπασμένα.
Μην γυρεύεις εδώ κανένα φως
και μην κοιτάς ψηλά όταν με αναζητάς.

Οι ουρανοί είναι όλοι δικοί σου..

MIPSά

Ένωση καρδιάς

Δεν υπάρχει στην αγάπη ζύγι
Τα όρια σου ξεπερνάς,
Οι αισθήσεις γίνονται κουβάρι
Στο κορμί και στη καρδιά.

Άγρια τη ψυχή παιδεύει
Νικάει πια τους δισταγμούς,
Και σαν πουλάκι φτερουγίζει
Ρίχνοντας όλους τους φραγμούς.

Ψίθυρος βγαίνει ευλογημένος
Σαν φτάνει όλοκλήρωση,
Δροσιά στη δίψα της αγάπης
Και αλληλοσυμπλήρωση.

Ήλιος στον ουρανό ανατέλει
Κυριαρχεί το φως στη γη,
Και η φωτιά στη καμινάδα
Κρατάει τη φωλιά ζεστή.

Η αγάπη πάντα θα νικήσει
Γεμάτη λάμψη λεβεντιά,
Μέσα στα πληρωμένα λάθη
Ζει με την ένωση καρδιάς.

MIPS

Σκιές

Μην ντρέπεσαι και μη θρηνείς
Για τις σκέψεις που εκδηλώνονται
Με σύμμαχο τη νύχτα.
Τι κι αν τις βλέπει
Η μέρα και γελά;

Ζηλεύει τη γαλήνη της
Τη γλυκιά κούραση της νύχτας
Και την τόλμη της μπροστά
Στα θεριά, τις σκιές
Που γεννά το φως...

MIPS