Ρέκβιεμ

Κι όταν σωπαίνεις σ’ αγαπώ,
επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
Στην Ανατολή κοντά εσύ,
ενώ εγώ στη Δύση
Κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου πια δε σε φτάνει.
Και όμως μου φαίνεται τα μάτια μου
σε σκεπάζουνε πετώντας
και σε σφραγίζει το φιλί μου.
Στο μυαλό μια λέξη μόνο ηχεί
και είναι αυτή μελαγχολία.
Μια λέξη ασυνάρτητη
το «ρέκβιεμ» θανάτου…

Ποτισμένη η ψυχή μου από σένα
δεν έχει πια τόπο για να ζήσει.
Ερινύες την μαστίζουνε,
χειρότερες του τέλους
Έτσι αναδύεσαι εσύ
ποτισμένος από τη δική μου αγάπη,
ονείρου φαντασία
Στέκεις εκεί σαν ξενιτειά…
Και ενώ από τα πέρατα μ’ ακούς
Η φωνή μου εμένα πια δε σε φτάνει

Άσε με να βυθιστώ τώρα και γω σωπαίνοντας
μες τη δική σου τη σιωπή
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ
με τη δική σου τη σιωπή
Απόμακρη και τόση δα,
από τα αστέρια φτιαγμένη
είναι η δική σου σιωπή.
…και εγώ στο σιντριβάνι μοναχή
κλαίω για κείνη τη μοναδική νυχτιά
που δεν ζήσανε εκείνος και εκείνη.

Πονάω όταν σωπαίνεις,
επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
μακρινή και απαρηγόρητη
Μια λέξη μόνο αν πεις,
ένα χαμόγελο μου φτάνει
για να γιορτάσω που είσαι εδώ ακόμα.
Δεν είσαι όμως αγάπη μου
σε σκλήρυνα σαν πέτρα
η φωνή μου πια δε σε αγγίζει
Μα στο μυαλό μου μοναχά
Μια σκέψη κυβερνά
….δε μπορώ
…δε μπορώ να μη σ’ αγγίξω!

Δημιουργός : ΜIPS
Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-10-2010