Νοσταλγία

Φωνές παιδιών, με κατοικούν, χαρούμενες
Γυμνά στο χώμα τα κλαριά ανείπωτης ελπίδας
Φουστάνια ξέχειλα μικρά και χέρια λερωμένα
Χώμα, το σκεύος κύμβαλο μιας ήμερης ανάσας
Πλατάνια όρθια κοιτούν και παίζουν με τον ήλιο
Μυρίζει άνοιξη παντού, στους τοίχους , στα αλώνια

Αυλές γεμάτες γίγαντες με μάτια και φτερά,
Βλέμματα που δε κοιτούν τις μέρες της αλήθειας
Κάγκελα γαλάζια αλαργινά και φράχτες με λουλούδια
Καρέκλες δίκυκλες γλυκές και στόματα γεμάτες
Τιτιβίσματα μικρών εξάδελφων ολούθε σκορπισμένα
Μάνες αγάπη βουτηγμένες σου φωνάζουν
Μα δεν ακούς! Κοιτάς ψηλά! Πολύ ψηλά!

Δεν έχεις φόβο!
Δεν έχεις στέρηση!
Δεν έχεις καρτερία!
Είσαι αθάνατος!

Παράθυρα ορθάνοιχτα με δίχτυα καμωμένα
Νερά γαργαριστά και βρύσες χαλκευμένες
Σκάλες φευγάτες στον παράδεισο ανοιγμένες,
σε μονοπάτια αναζήτησης της μοναξιάς
του έρωτα απάγκια και της καρδιάς σημαίες.
Μυρίζει άνοιξη παντού, στους τοίχους , στα αλώνια

Μέντες που δίνουν παρελθόν με άγνοια γεμάτο
Τυφλές γυναίκες πλέκουνε ζωές παραμυθένιες,
με δράκους και πριγκίπισσες αιώνια χαμένες
Το ράδιο στη διαπασών, μνημόνιο ονείρου
Τραπέζια αχνιστά φρυγανιστά με ζάχαρη, κανέλα
Χάδια , φιλιά και κύματα αγγίγματα λουσμένα
Σπίτι γεμάτο από ζωή, πλημμύρα από αγάπη

Δεν έχεις πόνο!
Δεν έχεις άρνηση!
Δεν έχεις αγωνία!
Είσαι αθάνατος!

Και τώρα;
Το «τώρα» μη ρωτάς…

Κλαριά πεσμένα απώλειας
Χώμα θαμμένων ζωντανών
Πλατάνια του πόνου λυγισμένα
Ήλιος σκιαγμένος και σβηστός
Φόβος!
Στέρηση!
Καρτερία!

Αυλές του Άδη ρημαγμένες
Κάγκελα κλείνουν φυλακών
Φράχτες ζωσμένοι ξόδεμα
Καρέκλες του χάρου ηλεκτρισμένες
Πόνος!
Άρνηση!
Αγωνία!

Παράθυρα με σύρτες και δεσμά
βρύσες δάκρυα και στενάγματα
σκάλες σε βάραθρο γερμένες
μονοπάτια αδιέξοδα γοερά
Καρτερία!
Στέρηση!
Φόβος!

Μέντες πίκρας και καημού
Ράδιο σε ρέκβιεμ και πλήξη
Σπίτι με φάντασμα οικτρό
Τραπέζι μαρτύριο στρωμένο
Αγωνία!
Άρνηση!
Πόνος!

Τώρα;
Που είναι τα παιδιά;
Που είναι τα πουλιά;
Που είναι οι εξάδελφοι;
Που είναι οι μητέρες;
Τυφλές γυναίκες πλέκουνε ζωές τιμωρημένες
με δράκους και πριγκίπισσες αιώνια χαμένες
Δημιουργός : MIPS