Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου
τὴ συσκότιση στίχους ἰσχνοὺς
θὰ ἐπιδείξω ἀποκλεισμένους
ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,
θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος
τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ
τοὺς προηγούμενους
θὰ κλαίει.


Πεθαίνει αργά όποιος δεν ταξιδεύει
δεν διαβάζει…

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Φοβάμαι!



























Φοβάμαι την σιωπή σου, τα λόγια σου με τρομάζουν.
Το βλέμμα σου είναι πολύ φωτεινό για τα σκοτάδια μου.
Θάψε την αλήθεια μου βαθιά στα όνειρά σου και φύλαξέ την από τους εφιάλτες της καρδιάς μου.
Κάνε με να δω τον ήλιο. Να βγω άφοβα στην μέρα.
Κρύψε το μαύρο μου κάπου μακριά από 'μένα. Να μην το ξαναβρώ.
Βοήθα με ν' αγαπήσω τη χαρά. Να μην φοβάμαι πια το γέλιο.
Θάψε το δάκρυ μου βαθιά στην γη και κάνε το χαμόγελο να εγκατασταθεί στα παγωμένα χείλη μου.
Ξετύλιξε από τον λαιμό μου τα φύκια που ανελέητα με πνίγουν και βοήθα με ν' αναδυθώ.
Μάθε με να κοιτάζω άφοβα το αύριο και να λατρεύω τις προκλήσεις.
Μάθε με να ζω.

MIPS

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου