Τοίχοι επίπεδοι, μα τόσο σαθροί.
Πόρτες σθεναρά κλεισμένες,
σφραγισμένες με λουκέτα ατσάλινα.
Σφηνωμένα καρφιά οι σκέψεις
με οδηγούν στο άπειρο,
χωρίς ελπίδας αυταπάτες.
Γέρνουν, κινούνται, στρέφονται
απειλητικά θωρούν και αιώνια.
Θέλουν να μ’ αφανίσουν
οι τοίχοι οι επίπεδοι, μα τόσο σαθροί.
***
Κεριά αναμμένα , μα τόσο ισχνά
συνθλίβουν ψυχές ματωμένες,
σφραγισμένες με λουκέτα ατσάλινα.
Καρφωμένα βέλη οι θρήνοι,
γεννούν σταγόνες φωτιάς
και οι σκιές κατακλύζουν τα μάτια
Κενά παραμένουν τα όνειρα
Φρικαλέα δείγματα χάους
Θέλουν να μ’ αφανίσουν
τα κεριά τα αναμμένα , μα τόσο ισχνά.
***
Καπνοί αρειμάνιοι , μα τόσο θολοί
με ρίμα φωνές σε λήθαργο,
σφραγισμένες με λουκέτα ατσάλινα.
Έρημοι μένουν οι ώμοι, γερμένοι
Στόματα πίκρες, δίχως συγνώμες
Σημάδια απούσας κραυγής
Θέλουν να σμίξουν με χείλη ξένα
Μα γέλια σαρδόνια σφάλουν,
Θέλουν να μ’ αφανίσουν
Οι καπνοί οι αρειμάνιοι , μα τόσο θολοί
***
Γυναίκα αιώνια, μα τόσο ζοφερή,
ερέβους σκιά κι απείκασμα,
σφραγισμένη με λουκέτα ατσάλινα.
Φυλακισμένη
σε τοίχους επίπεδους, μα τόσο σαθρούς
Σκιασμένη
από κεριά αναμμένα , μα τόσο ισχνά
Θαμμένη
με καπνούς αρειμάνιους , μα τόσο θολούς
Η γυναίκα η αιώνια, μα τόσο ζοφερή
***
Θέλουν να μ’ αφανίσουν
οι τοίχοι οι επίπεδοι, μα τόσο σαθροί.
Θέλουν να μ’ αφανίσουν
τα κεριά τα αναμμένα , μα τόσο ισχνά.
Θέλουν να μ’ αφανίσουν
Οι καπνοί οι αρειμάνιοι , μα τόσο θολοί
Μοναδικός δραπέτης το όνειρο…
Εκεί… να περπατώ κι ένα χέρι να πιαστώ…
Εκεί… να περπατώ και μια ψυχή να τυλιχτώ…
Εκεί… εκεί…
…σε ένα νησί.
Δημιουργός: MIPS
όμορφο Ιωάννα!!...η φλόγα ενός κεριού, τόσο λαμπερή μα και τόσο πρόσκαιρη, που μοιάζει με δάκρυ που κυλάει καθώς φουντώνει και σιγολιώνει, μισολιώνοντας όπως και η ύπαρξη που μόνο στο ονειρικό συνεχίζει ανεπηρέαστη την αιώνια υπόστασή της... καλώς σε βρίσκω, κι από δω :)))
ΑπάντησηΔιαγραφήστο εύχομαι, τελικά, να γίνει -κλείνοντας το ποίημα σου
ΑπάντησηΔιαγραφή