Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου
τὴ συσκότιση στίχους ἰσχνοὺς
θὰ ἐπιδείξω ἀποκλεισμένους
ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,
θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος
τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ
τοὺς προηγούμενους
θὰ κλαίει.


Πεθαίνει αργά όποιος δεν ταξιδεύει
δεν διαβάζει…

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Στη μουσική του πόνου




Πόνος αδιανόητος σου κλέβει την ανάσα και την παγιδεύει στο στήθος σου, νιώθεις το κεφάλι σου ανάλαφρο, μ' εκείνη την αλλόκοτη καθαρότητα που προέρχεται από την έλλειψη ύπνου. Παράξενη μοναξιά μοιάζει να σε κυκλώνει. Η εξάντληση γλιστράει σαν καυτό λιωμένο σίδερο στο πίσω μέρος του λαιμού και στην σπονδυλική σου στήλη, η μέρα είναι βυθισμένη σε μια σιγαλιά και σε μια κατάσταση αναμονής, η νύχτα απλώνεται μπροστά σου σαν ένα χάσμα που πρέπει να διασχίσεις. Όλα εξομοιώνονται εκτός απ' τους ανθρώπους που κι αυτοί ξεθωριάζουν τελευταία στη συνείδησή σου. Κλείνεσαι ερμητικά σε μια αδιαπέραστη, παγωμένη σιωπή, προσπαθείς να πάρεις ανάσα, μα ο ξερός αέρας ληστεύει κάθε υγρασία από τα χείλη και το λαιμό σου. Ακόμα κι απ' τη θύμησή του σβησμένη, έχεις εξορίσει τον εαυτό σου απ' τη ζωή, εκεί που το σκοτάδι του νυχτερινού ουρανού συναντά την μαύρη αύρα της θάλασσας. Λίγη ψυχούλα ακόμη και θα τελειώσεις. Αταξίδευτη χαρά πνίγεται σ' απροσπέλαστα πελάγη. Πορφυρό το βράδυ, χαμένο πια το ηλιοβασίλεμα και ο ουρανός κρύβει τα δάκρυά του. Νιώθεις γυμνός στο σκοτάδι, μόνος στο τέλος των πάντων. Μαζεύεις τα κομμάτια της ζωής σου. Κατάλυμα δεν έχεις, η πατρίδα σου δεν υπάρχει πια, νιώθεις άυλος και σε λίγο θ' ακολουθήσεις το από καιρό θαμμένο παρελθόν σου.

MIPS

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου