Ξημέρωσες νύχτα ταξιδιάρα,
είναι η ώρα της αυγής
Σβήνουν σημάδια της σελήνης,
φοβάσαι και να κοιμηθείς
Είναι η ώρα τα σεντόνια
να νιώσουν τη δροσιά
κορμιού συνταραγμένου
που κλαίει με αναφιλητά
Βροχή σταλάζει μες τα χρόνια,
άνεμος που λυσσομανά
Κλείνουν τα μάτια του Μορφέα
και όνειρο έρχεται ξανά
Είσαι εσύ παραίσθηση μου
πάνω σε άλογο λευκό
Έρχεσαι να κοιμηθείς μαζί μου
να νοιώσεις οδύνη, οργασμό
Είναι ηδονή μεγάλη
σαν μπόρα , σαν φωτιά
Μια παράδοση μοιραία
μες της αυγής τη σιγαλιά
Λευκό κρασί κυλά η αλμύρα
απ’ των χειλιών μας τα φιλιά
Νεκρώνουν όλες οι αισθήσεις
απ’ των δαχτύλων τα φτερά
Ξυπνάω, τρέμω στην ιδέα
πως είναι όνειρο πικρό
που δεν θα γίνει πια σημαία
μες της καρδιάς μου την ηχώ
Είσαι στον ύπνο οφθαλμαπάτη,
στη ζήση πια αναπαμός
Είσαι στα μάτια μου μονάχα
μια στάλα, ένας λυγμός
Δεν είσαι εδώ κι ο εφιάλτης
μέσα μου καραδοκεί
Είναι της μοίρα μου το τέλος
μια αγάπη ατόφια , ιδανική
Δημιουργός: MIPS
Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-09-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου