Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου
τὴ συσκότιση στίχους ἰσχνοὺς
θὰ ἐπιδείξω ἀποκλεισμένους
ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,
θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος
τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ
τοὺς προηγούμενους
θὰ κλαίει.


Πεθαίνει αργά όποιος δεν ταξιδεύει
δεν διαβάζει…

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Θα μπορούσε να αναφέρεται σε...



























...κι ειναι κι αυτή που με καλεί
στη θλίψη μου να βυθιστώ
και μου προσφέρει ανταλλάγματα
μια στιγμιαία χαρά
αυτοικανοποίησης ανακούφιση
που όταν περάσει ο θρήνος
φαίνεται τόσο λίγη
μα όμως είναι αρκετή
να με ξαναβυθίσει
την επόμενη φορά
που θα με θυμηθεί...

...κι είναι κι αυτή που με καλεί
τις ράγες μου ν' ακολουθώ
με παρωπίδες να ντυθώ
τους στόχους μου να φτάσω
ναρκωτικό για το μυαλό
κρυμμένη στο υπερεγώ
που δεν αφήνω -λέω-
να παραφουσκώσει
που όσο το ταξίδι διαρκεί
ο λήθαργός της μένει
μέχρι την επόμενη φορά
που θα βυθιστώ ή θα κοιμηθώ
που θα ξυπνήσω ή θα χάσω...

ΙMIPS

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου