Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου
τὴ συσκότιση στίχους ἰσχνοὺς
θὰ ἐπιδείξω ἀποκλεισμένους
ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,
θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος
τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ
τοὺς προηγούμενους
θὰ κλαίει.


Πεθαίνει αργά όποιος δεν ταξιδεύει
δεν διαβάζει…

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Ο Βυθός
























Ερημιά.
Εγκατάλειψη.
Σ' άφησαν μόνο σου στο βυθό, να παίζεις με πέτρες και κοχύλια.
'Ολοι βγήκαν στην επιφάνεια
κι εσύ δυσκολεύεσαι τώρα πια ν' ανασάνεις.
Κάτι σε κρατάει κάτω,
έγινες δέσμιος της άμμου,
ένα κοράλλι από τα κοράλλια.
Κρυψώνα για τα μικρά ψαράκια,
που σε γαργαλούν καθώς σε προσπερνούν.
Κι εσύ όλο και δυσκολεύεσαι ν' ανασάνεις.
Οι άλλοι δεν κατάλαβαν ότι σ' έχασαν,
κι εσύ δεν μπορείς να τους το φωνάξεις.
Αναπνέεις νερό τώρα πια
και κολυμπάς με τα φύκια...

MIPS

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου