Μούσα

 Μούσα εσύ που κατοικείς στη χώρα της Σκεπτόμενης Λήθης

ΕΣΥ, δέσμια πως «ζεις», επάνω σε χαλάσματα αιώνιας αλήθειας;

Παλεύεις να ξεσκεπάσεις τις αρχές του κόσμου….

Μα φύση συνωμότρια σ’ ωθεί στη φυλακή της στασιμότητας σου

Αλλάζεις όψεις.

Τα χαρακτηριστικά σου θλίψης απαυγάσματα

Και το πηγάδι των ευχών σου στέρεψε

Μιας και οι αλήθειες το εγκατέλειψαν

Σε πλάσματα αυτού του κόσμου των Μουσών

υπολανθάνει το Φως και το Σκοτάδι,

η Γέννηση και ο Θάνατος

Το βλέμμα, ανυπόκριτο,

-στραμμένο στις ποίησης τη λήθη-

ρίξε Μούσα γύρω σου και δες

κατάσταση φθοράς να διαπλέκεται

με γεγονότα γέννας

και σκέψου τελικά

ποιος θα είναι ο νικητής;

Το γέννημα ή το θρέμμα;

Δημιουργός: MIPS 

Διάλογος με τον χρόνο

Ο χρόνος περνά απαρατήρητος

Δεν έχω πια την αίσθηση του

Αφημένος εκεί στο παγκάκι της γειτονιάς

να κείτεται σαν πτώμα…

1,2,3,4,5,6,7…

Κείτεται εκεί… εις γνώσιν μου

Κι ας προσπερνούν…

Κανείς δεν τον κοιτάει…

Κανείς δεν του μιλάει…

Μόνο τον κλωτσούν

Θάρρος δεν έχουν να τον ποδοπατήσουν

Κι αυτός εκεί… ζωντανός νεκρός

Τους κλείνει το μάτι πονηρά

Και τους γελάει…

«Θα έρθει η ώρα σας…

Δε φταίω εγώ

Που χάσατε εσείς την αίσθηση μου!»

Πως ...

Είχα τόσα να σου πω μα η φωνή μου χάνεται στο σκοτάδι....

Λέξεις σκορπισμένες σε θολά τοπία,

σε στιγμές που ξεθώριασαν κάτω από βλέμματα άδεια....

Πως θα μπορούσα να σου πω αυτά που σαν την παλίρροια

...έρχονται κα φεύγουν...

Πως θα μπορούσα να σου πω αυτά που κάθε βράδυ

με στοιχειώνουν...

Πως θα μπορούσα να σου πω

αυτά που έζησα μόνο μέσα σε μια ανύπαρκτη στιγμή...

Αυτά που γεννήθηκαν για να πεθάνουν σύντομα πριν καλά καλά ''μπουσουλίσουν''..

Αυτά που έμοιαζαν με κραυγές κάποιας άλλης διαλέκτου ...σιωπηλής...

...Πως …

Θα μπορούσα να σου πω πως σ ΄αγαπώ από την στιγμή που η γη

άρχισε να γυρίζει....

Να σου πω πως σε σκέφτομαι όσο συχνά ανασαίνω....

Πως φωνάζω μεσα στη νύχτα, πως ουρλιάζω....

Πως απελπίζομαι....

Να σου πω πως..... σε χρειάζομαι.....σαν οξυγόνο.....

ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ ΑΠΟΨΕ . . .

Δημιουργός : ΜIPS

Λένε ότι τα λόγια είναι ασήμι και η σιωπή χρυσός.

Την σιωπή την έζησα. 

Την άκουσα. 

Με θόρυβο εκκωφαντικό. 

Την ένιωσα στο πετσί μου. 

Την παρακολούθησα να φέρνει μοναξιά.. 

Και την μοναξιά μου την λάτρεψα... για να την μισήσω. 

Αυτό που θέλω τώρα είναι λόγια...έστω και ψεύτικα λόγια. 

Από αυτά που κάνουν πιο αληθινή τη ζωή. 

Ναι. 

Θέλω ψέμματα. 

Από αυτά τα ψέμματα που τα κάνουν όλα ωραία. 

Που σε κάνουν να ζεις σε αυταπάτη. 

Σε ψευδαίσθηση. 

Τόσο ισχυρή ψευδαίσθηση, 

που να θέλω να κλειδωθώ μέσα της 

και να ξεχάσω την πραγματικότητα. 

Να συρρικνωθώ, να ακινητοποιηθώ, να μην αναπνέω... 

Να σταματήσω και την καρδιά μου ει δυνατόν, 

να λιμνάσει το αίμα στις φλέβες μου, 

μήπως και σταθεί για λίγο κι ο χρόνος, 

η εξέλιξη, το αναπόφευκτο. 

Μήπως και παραταθεί για μια στιγμή, 

για μια στιγμή έστω, 

η βύθιση στα λόγια σου. 

Έστω και αυτά... τα ψεύτικα.

Γιατί τι να την κάνω την σιωπή σου... 

Τι να την κάνω τη σκέψη σου...

Δημιουργός : ΜΙPS

"Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη σκέψη, μόνο για να δικαιολογήσουν τα λάθη τους, και τα λόγια, μόνο για να κρύψουν τις σκέψεις τους". Βολτέρος.

Αντίο

Κάποτε μια νύχτα θ΄ ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων για να
περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα ΄χουν πεθάνει, στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρί-
τες απ΄τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα, κουρασμένος από τους τόσους χειμώ-
νες
τόσα τρένα που δεν σταμάτησαν πουθενά, τόσα λόγια που δεν ειπώ-
θηκαν,
οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι
που είμαι; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;
κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ΄ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά
από αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό
κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε
έξω
όπως απόψε σε τούτο το ερημικό τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με
τους νεκρούς μου φίλους.
Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο! Τα πιο ωραία ποιήματα
δεν θα γραφτούν ποτέ….

ΤΆΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΊΤΗΣ