ΕΣΥ, δέσμια πως «ζεις», επάνω σε χαλάσματα αιώνιας αλήθειας;
Παλεύεις να ξεσκεπάσεις τις αρχές του κόσμου….
Μα φύση συνωμότρια σ’ ωθεί στη φυλακή της στασιμότητας σου
Αλλάζεις όψεις.
Τα χαρακτηριστικά σου θλίψης απαυγάσματα
Και το πηγάδι των ευχών σου στέρεψε
Μιας και οι αλήθειες το εγκατέλειψαν
Σε πλάσματα αυτού του κόσμου των Μουσών
υπολανθάνει το Φως και το Σκοτάδι,
η Γέννηση και ο Θάνατος
Το βλέμμα, ανυπόκριτο,
-στραμμένο στις ποίησης τη λήθη-
ρίξε Μούσα γύρω σου και δες
κατάσταση φθοράς να διαπλέκεται
με γεγονότα γέννας
και σκέψου τελικά
ποιος θα είναι ο νικητής;
Το γέννημα ή το θρέμμα;
Δημιουργός: MIPS
Πολύ ωραίο ποίημα για ένα διαχρονικό θέμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα μικρό-ελάχιστο κοσκίνισμα χρειάζεται μόνο στις λεπτομέρειες που θα το δείς αργότερα, όταν πάρεις τις αποστάσεις σου από το ποίημα.
Χαίρομαι για τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες επιδόσεις σου.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το ενδιαφέρον σας και για τον χρόνο σας! :-)
ΔιαγραφήΓειά σου, Ιωάννα. Αυτό που λες στο κείμενο του προφίλ σου, το έχουνε ζήσει, αρκετοί, πιστεύω. Να φέρεται κάποιος με ευγένεια και να εισπράττει άλλα από αυτά που περίμενε. Να είσαι καλά. Να έχεις μια χαρούμενη Άνοιξη. Με σεβασμό, Γεράσιμος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΏρα να σου πω, οριστικά, αυτή τη φορά, αντίο. Εδώ. Απ' όπου ξεκίνησαν, όλα: από την δική μου, πλευρά, πάντοτε. Εσύ, δεν με ήθελες, τελικά. Μια ζωή, μου αρνιόντουσαν, την αγάπη. Μια ζωή, πέρασε, σαν ζωή: κενό. Μοιάζαμε σε αυτό: ότι αδικηθήκαμε, από την ζωή. Οπότε φυσικό είναι, να χωρίσουν οι δρόμοι μας, με τσακωμό. Δεν είναι η χιλιομετρική, απόσταση, που μας χωρίζει, αλλά αυτός ο ρεαλισμός, που τα ισοπεδώνει, όλα. Δεν θα μας κρίνω: απλά πράττουμε, ότι ορίζει η πληγωμένη μας, καρδιά. Χάρηκα που σε γνώρισα, έστω και αν διήρκησε, μόλις 2 εβδομάδες. Τώρα πλέον, λυπάμαι, επειδή, εγώ, σου κάνω κακό, κι όχι το αντίθετο. Έτσι ήταν, πάντοτε. Να είσαι καλά και καλή τύχη, στην ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα ξαναμπώ στο facebook. Δεν έχω την δύναμη να αντιμετωπίσω το επίπεδο του βαθμού της επικοινωνίας, που μου ζητάς, να έχουμε. Δεν μου αρκεί να μιλάω σε μια οθόνη, και παρόλο που νοιάζομαι για σένα, εσύ δεν θα πάψεις ποτέ, να είσαι προσκολλημένη σε αυτόν τον άνθρωπο, ενώ γνωρίζεις ότι σου κάνει, κακό. Για σένα ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω όλα εδώ, και να ανέβω, Θεσσαλονίκη: να βρω μια δουλειά, αλλά κυρίως να είμαι δίπλα σου για να σε στηρίζω, συναισθηματικά, και να έχω αληθινές ελπίδες ότι κάποτε θα ήταν δυνατό να ξεκινήσουμε κάτι όμορφο. Όσο δύσκολο κι αν σου είναι να το πιστέψεις, σε αγαπάω, και παρόλο που μου έχεις πει ότι με εκτιμάς, δεν μου αρκεί η επικοινωνία μόνο μέσω ίντερνετ. Το τηλέφωνο μου το ξέρεις. Ακόμη ισχύει, το: ποτέ, μόνη. Από σένα εξαρτάται να πάρεις την απόφαση, να είμαστε μαζί, αφού κι εσύ το διαισθάνεσαι ότι είναι γραφτό, να συμβεί. Τέτοια ψυχική σύνδεση δεν θα βρω, ποτέ, ούτε και εσύ. Σου στέλνω όλη μου την αγάπη ((ελπίζω να το δεις, σύντομα, αυτό)) Σε φιλώ, γλυκά γλυκά.
ΑπάντησηΔιαγραφή