Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου
τὴ συσκότιση στίχους ἰσχνοὺς
θὰ ἐπιδείξω ἀποκλεισμένους
ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,
θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος
τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ
τοὺς προηγούμενους
θὰ κλαίει.


Πεθαίνει αργά όποιος δεν ταξιδεύει
δεν διαβάζει…

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Η Αλαφροΐσκιωτη




Είδα ένα δάσος μακρινό
έβαλα μπρος  να  φτάσω…
Μα κει  ψηλά στον ουρανό
νέφη πλεγμένα αγέρα

Να σου προβάλει αλαργινά
μια παιχνιδιάρα αχτίδα
Την βλέπω και χαμογελώ
και δείχνω να πιστεύω

Ξάφνου ανοίγουν ουρανοί
και στάλες πλημμυρίζουν
Και τότε δάκρυα πυκνά
μάτωσαν την ψυχή μου

Και τρέχει ο νους μου μακριά…

Σε θάλασσες κοχύλια
και σ’ ένα απύθμενο γιατί
μες της ψυχής τα κύματα
χιονιάς και καταιγίδα

Και τότε πέταξε πουλί
και έσβησε τη σκέψη
Το βλέμμα μου τραβήχτηκε
απ’ της βροχής τη πλάνη

Κοίταξε το πετούμενο
και σκίρτησε η ψυχή μου
Τα δάκρυα στεγνώσανε
και σκέφτηκα πως θα’ ρθεις

Τότε πυκνό μυστήριο
εκάλυψε τη φύση
και εφάνης σαν μικρός Θεός
του έρωτα της δίψας

Και γω σε καλωσόρισα
ξανά μες την καρδιά μου
Αλήθεια πως δεν έφυγες
στιγμή απ’ τη ματιά μου

Θέλω να σφίξω  εδώ σιμά
την άκρη του ματιού σου
που με κοιτά καρτερικά
και μιας μου γνέφει λάθη

Πότε δε μου συγχώρεσες
την έννοια που σου είχα
του αθάνατου τ’ αγκάλιασμα
και της σιγής τα πάθη

Ξέμακρη μ΄ αναζήτησες
μα σαν ήρθα κοντά σου
για μια φόρα μου ζήτησες
να μπω στην αγκαλιά σου

Μα να της άρνης το νερό
με τρόμαξε και είδα
πως σαν μυστήριο σκοτεινό
θε να ναι η γη μαζί σου

Έτσι πια μόνη θα διαβώ
το δάσος της ζωής μου
Θα βλέπω δέντρα λυγερά
με χέρια απλωμένα

Μα θα ναι απάτης φρένιασμα
απλά κλαδιά ριγμένα
Και έτσι πια ξεμάκρυνα
Στο δάσος ούτε μπήκα…


Δημιουργός : MIPS


Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Βροχή



Το μουντόχρωμα του ουρανού 
ταιριάζει στην ψυχή μου
σα βρέχει…
Πλέρια γεμίζουνε τα μάτια μου
σταγόνες θάλασσα
σα βρέχει…
Και λούζονται τα μαλλιά μου 
μ’ ανάσες σου ζεστές
σα βρέχει…
Έλα και σφίξε μου το χέρι 
και δώσε μου πνοή
σα βρέχει…
Έλα και άγγιξε 
τις σφαλισμένες πόρτες 
της καρδιάς μου
σα βρέχει…
Έλα και σβήσε μου τη δίψα 
με μια σου λέξη
σα βρέχει…
Έλα και πες μου σ’ αγαπώ
σαν να’ ναι η τελευταία φορά
που βλέπουμε βροχή…
και άσε ν’ ανθίσει για πάντα
το ουράνιο τόξο στα μάτια των παιδιών
Και γω ας μην υπάρχω πια…
Φτάνει που έζησα για μια στιγμή
 μες απ’ τα μάτια σου
σαν γυάλισαν οι δρόμοι απ’ τη βροχή

Δημιουργός :MIPS

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Νυχτερινό



Έφυγες…
Δε ρώτησες αν μου’ χει μείνει ανάσα.
Δεν άντεξες της ψυχής την ορμή.
Δεν γεύτηκες του ονείρου το χάδι.
Και  'γω, εδώ.
Μένω στο στερέωμα της νύχτας
να σ΄ ακολουθώ.
Πηγαίνω τον δρόμο της δίψας
για το χαμένο όνειρο.
Αντέχω τόση μοναξιά.

Παίρνω το δρόμο του φευγιού.
Μέσα στη νύχτα.
Φώτα ολούθε αναψοκοκκινίζουν.
Τρεμοπαίζουν και διαδοχικά σβήνουν
καθώς τα προσπερνώ.
Κοιτάζω χωρίς να τα βλέπω,
γιατί τα μάτια της καρδιάς μου
είναι σφαλισμένα,
συγκεντρωμένα μόνο πάνω σου.
Προσπερνώ τα σκοτεινιασμένα σπίτια.
Οσμίζομαι τις νότες τις βροχής,
καθώς χτυπούν ανελέητα τα τζάμια.
Και ξεμακραίνω με ιλιγγιώδη ταχύτητα,
Χωρίς προορισμό.

Και φεύγω…
Φεύγω για να μη γευτώ
του αποχαιρετισμού τα πικραμύγδαλα.
Φεύγω.
Για να μη νιώσω του χειμώνα την φύση.
Φεύγω για να μην υπάρξω χωρίς εσένα.


Δυο παιδικά μάτια με κοιτούν
δακρυσμένα.
Μια ανάσα αθώα καθισμένη
σε ψηλό μαντρότοιχο με κοιτά
και με σφαλίζει για πάντα.
Όχι δε μπορώ να ξεπεζέψω
από της ζωής μου το άρμα
Όχι δε μπορώ να μηνύσω
του τέλους την ύπαρξη
Όχι δε μπορώ να φιλήσω
του Άδη τα χείλη

Δυο παιδικά μάτια αθώα με κοιτούν
και μου στέλνουν πνοές ανάγκης
Δυο μάτια από ψηλό μαντρότοιχο,
δυο χέρια με κρατούνε για πάντα
Και δεν αντέχω να φύγω.
Τρέχω με ιλιγγιώδη ταχύτητα
Προσπερνώ ανυποψίαστους διαβάτες
Χαμογελώ κι ας μην πιστεύω πια στη χαρά

Δακρύζω
Κραυγάζω
Σπαράζω
Κανείς δεν μ΄ακούει.
Γιατί;
Γιατί δε μ΄ ακούτε.
Ε… διαβάτες ,
εσείς που ξεμακραίνετε
και μ΄ αφήνετε μόνη
Γιατί δε μ΄ αγγίζετε;
Γιατί δε με βλέπετε;
Μόνο χαμογελάτε.

Τρέχω προσπερνώντας πανύψηλα δάση
Μπαξέδες ξέχειλους με αρώματα λήθης
Ουρανούς ξάστερους με πανσέληνους μαύρες
Και θέλω να φτάσω στο αδιέξοδο της μοίρας
Σε γκρεμό βαθύ να πετάξω,
Σαν πουλί να πετάξω και να βρω λυτρωμό
απ’ της ψυχής μου τα πάθη.
Μα δε μπορώ..

Δυο μάτια παιδικά με κοιτούν
Μου μιλούν
και μου λένε
«Ζήσε!»

Δημιουργός: MIPS

Εφιάλτης



Υπάρχουν ολόκληροι άνθρωποι;

Γύρω μου
ακρωτηριασμένα μέλη
Ψυχές αλλού
Σώματα αλλού
Μυαλά πεταμένα
σε αχανείς αβύσσους
Κάθε νύχτα ο ίδιος εφιάλτης
Κάθε νύχτα ο ίδιος εφιάλτης
νεκρής γυναίκας
με ρούχα κόκκινα
Με κοιτά
μου χαμογελά
και σφίγγει τη ζώνη του παλτού της,
έτοιμη να φύγει
Μα μένει εκεί και με κοιτά
Στα μάτια με κοιτά με ικεσία
και μου χαμογελά
και με προσμένει
Δε μπορώ να σταματήσω
Δε μπορώ να σταματήσω
Με μαγνητίζει η ματιά της
...με μαγεύει
Και ξεμακραίνω
από τον κόσμο
Και κλείνομαι
Και κλείνομαι
Τα μάτια μου παίρνουν φωτιά
Τα χείλη υγραίνονται
Η ψυχή ξεμακραίνει
Και χάνεται
Χάνεται...

Μέλη ακρωτηριασμένα
Ψυχές... κορμιά ματωμένα
Υπάρχουν ολόκληροι άνθρωποι;
Δεν ξέρω…

Δημιουργός: MIPS

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Σε ένα νησί



















Τοίχοι επίπεδοι, μα τόσο σαθροί.
Πόρτες σθεναρά κλεισμένες,
σφραγισμένες με λουκέτα ατσάλινα.

Σφηνωμένα καρφιά οι σκέψεις
με οδηγούν στο άπειρο,
χωρίς ελπίδας αυταπάτες.
Γέρνουν, κινούνται, στρέφονται
απειλητικά θωρούν και αιώνια.
Θέλουν να μ’ αφανίσουν
οι τοίχοι οι επίπεδοι, μα τόσο σαθροί.

                          ***

Κεριά αναμμένα , μα τόσο ισχνά
συνθλίβουν ψυχές ματωμένες,
σφραγισμένες με λουκέτα ατσάλινα.

Καρφωμένα  βέλη οι θρήνοι,
γεννούν  σταγόνες φωτιάς
και οι σκιές κατακλύζουν τα μάτια
Κενά παραμένουν τα όνειρα
Φρικαλέα δείγματα χάους
Θέλουν να μ’ αφανίσουν
τα κεριά τα αναμμένα , μα τόσο ισχνά.

                         ***

Καπνοί αρειμάνιοι ,  μα τόσο θολοί
με ρίμα  φωνές σε λήθαργο,
σφραγισμένες με λουκέτα ατσάλινα.
                   
Έρημοι μένουν οι ώμοι, γερμένοι
Στόματα πίκρες, δίχως συγνώμες
Σημάδια απούσας κραυγής
Θέλουν να σμίξουν με χείλη ξένα
Μα γέλια σαρδόνια σφάλουν,
 Θέλουν να μ’ αφανίσουν
Οι καπνοί οι αρειμάνιοι ,  μα τόσο θολοί

                       ***

Γυναίκα αιώνια, μα τόσο ζοφερή,
ερέβους σκιά κι απείκασμα,
σφραγισμένη με λουκέτα ατσάλινα.

Φυλακισμένη
σε τοίχους επίπεδους, μα τόσο σαθρούς
Σκιασμένη
από κεριά αναμμένα , μα τόσο ισχνά
Θαμμένη
με καπνούς αρειμάνιους ,  μα τόσο θολούς
Η γυναίκα η αιώνια, μα τόσο ζοφερή

                       ***

Θέλουν να μ’ αφανίσουν
οι τοίχοι οι επίπεδοι, μα τόσο σαθροί.
Θέλουν να μ’ αφανίσουν
τα κεριά τα αναμμένα , μα τόσο ισχνά.
Θέλουν να μ’ αφανίσουν
Οι καπνοί οι αρειμάνιοι ,  μα τόσο θολοί

Μοναδικός δραπέτης το όνειρο…
Εκεί… να  περπατώ κι ένα χέρι να πιαστώ…
Εκεί… να  περπατώ και  μια ψυχή να τυλιχτώ…
Εκεί… εκεί…

…σε ένα νησί.

Δημιουργός: MIPS

               












Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Αγκαλιά


















Μπορώ με μια αγκαλιά να σε κάνω
να νιώθεις το χαμόγελό σου;
Να σε κάνω να πετάς πάνω από τα κύματα;
Μπορώ μ' ένα χάδι να πάρω την μοναξιά σου
στα χέρια μου και να την λατρέψω;
Με μια λέξη να διώξω τα σκοτάδια σου;
Μπορώ μ' ένα τραγούδι να σε ταξιδέψω;
Να πιω τα δάκρυά σου, μέχρι να στερέψουν;
Μπορώ με μια σκέψη
να ξεριζώσω όλα τα αγκάθια από το μυαλό σου
και να κάνω να φυτρώσουν όμορφα λουλούδια;
Με μια ματιά μου να βγαίνει το ουράνιο τόξο;
Μπορώ με λίγη τρυφερότητα να διώξω την κούρασή σου;
Με μια ανάσα να γεμίσω το κενό σου με την αγάπη μου;
Μπορώ μ' ένα φιλί να σου πάρω τον πόνο;
Να είμαι κοντά σου;
MIPS

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Αφωνία



























Είσαι στο τίποτα πια, δεν σ' αγγίζει κανένα τώρα και κανένα εδώ.
Το αύριο δε ρίχνει τη σκιά του πάνω σου,
το χθες είναι χιλιάδες μίλια μακριά και το παρελθόν έχει σβηστεί.
Μέλλον δεν προδιαγράφεται.
Έχεις κλειστεί σε μια απόμερη και σκοτεινή γωνιά του μυαλού σου.
Αφωνία.
Κάθε απόγευμα δύεις πίσω από το βουνό,
μόνο για ν' αναδυθείς τα μεσάνυχτα απ' τη θάλασσα.
Το σκοτάδι σου άπειρο. Μόνος σύμμαχος. Η σιωπή κυριαρχεί στις σκέψεις σου.
Η ζωή πια δε σε ορίζει,
βαδίζεις προς τη γαλήνη της ανυπαρξίας.
Αφετηρία και προορισμός σου το σκοτάδι.
Υπήρξε ποτέ ευτυχία;
Έστω για μια στιγμή;
Μια μικρή στιγμούλα μέσα στο χρόνο;
Σε χωρίζει απ' αυτήν η κουρτίνα της λήθης,
ή ποτέ δεν την έζησες;
Τι θα σου πει η φλόγα του κεριού που επίμονα κοιτάζεις;
Μυστικά δεν κρύβει, οι απαντήσεις αλλού βρίσκονται.
Φως στο σκοτάδι.
Αλήθεια στο ψέμα.
Επίμονα σκαλίζεις τις μνήμες σου
και η ζωή έτσι όμοια κυλάει,
χωρίς ζωή...

MIPS

Μαχαιριά στη σιωπή



Σαν την ζωή, περπατάς μεσ' την βροχή, σου φωνάζω σιωπηλά και η έλξη, φωνή πάλι κρύβεται,

περπατάς και πατάς, σ' ένα όραμα κοιτάς και ελέγχεις τα vibes της καρδιάς.

Απόμακρη φωνή την έλλειψή σου νιώθω πληγή, μαχαιριά στην σιωπή

Πως μπόρεσες κι έφυγες χωρίς να κοιτάξεις, τι άφησες πίσω, μια ματιά ν' ανταλλάξεις, είναι αστείο,
μου φαίνεται γελοίο, προχθές ονειρευόσουνα ζωή για μας τους δύο, τώρα τρέχεις, απομακρύνεσαι
σε ξένους δρόμους προχωράς κι αφήνεσαι, το ξέρω υποκρίνεσαι, σ' έναν καθρεύτη σου κρύβεσαι


Θα 'πρεπε να ξέρεις, μένω εδώ, ασφυκτιώ, σ'αγαπω, μέσα σ' ένα ποτό και δεν μπορώ πάλι να ξεφύγω
σε γυναικείο εγωισμό να καταφύγω για λίγο, με φίλους γυρνάω και πίνω και σπάω τα στέκια τα παλιά αποφεύγω,
πονάω, με ρωτάνε για σένα μα δεν μπορώ να μιλάω, ό,τι διαλέγεις για μένα είναι καλλίτερο, ό,τι νιώθεις,
η ψυχή σου ό,τι θέλει κι αν το κενό μου είν' ακόμα μεγαλύτερο, δυνατός ειν' αυτός που ν'αγαπάει επιμένει

Απόμακρη φωνή την έλλειψή σου νιώθω πληγή, μαχαιριά στην σιωπή
Απόμακρη φωνή την έλλειψή σου νιώθω πληγή, μαχαιριά η σιωπή

MIPS

Αμνησία



















Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω,
δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
κι όλα αυτά που θέλω ν'αγαπάω
δε μ'ανατριχιάζουν πια.

Γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
κι έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει

θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω...

Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία.

Δεν απορώ ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω να υπάρχω μ'όλα αυτά
θέλω να βγω από'δω μέσα κι όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά.

Γύρω μου το τζάμι έχει σπάσει κι έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει

θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω...

MIPS

Πάλι μόνη



























Γύρισα σπίτι μετά τη δουλειά κι ήμουν τόσο εξαντλημένη.
Έκλεισα τα μάτια και σ' έφερα κοντά μου.
Ο ύπνος ήρθε τόσο φυσικά, σαν να ηρεμούσα στην αγκαλιά σου.
Τα όνειρα σε φέρανε μαζί τους.
Θεέ μου! Ήσουν τόσο τρυφερός... Μ' αγαπούσες...
Ξύπνησα απότομα.

Και ήμουν πάλι μόνη. Παγωμένη μέσα στο καλοκαίρι.

Τώρα είναι βράδυ και ο ύπνος μ' έχει ξεχάσει.
Όπως εσύ.

Και είμαι πάλι μόνη. Παγωμένη μέσα στο καλοκαίρι...

MIPS

Ερώτων δρόμοι



























Οι μακρινοί προορισμοί θέλουν ψυχή
θέλουν απόφαση μεγάλη και θυσία
να μη σε πνίγει της φυγής η ενοχή
μόνο να χάνεσαι στου ‘θέλω’ την ουσία....

γιατί αυτή το ξέρω είναι η ουσία...


Ερώτων δρόμοι σκοτεινοί
και μονοπάτια
μη ψάχνεις φώτα στη σκηνή
κλείσε τα μάτια...
Ερώτων δρόμοι σκοτεινοί
κορμιά και χάδια
μα πάντα αυτοί,οι μακρινοί
μένουν σημάδια...


Οι μακρινοί προορισμοί είναι κοντά
είναι στο σώμα σου κρυμμένοι και κοιμούνται
κι όταν ο Έρωτας αστράφτει και βροντά
βλέπουν το δρόμο τους ξανά και τον θυμούνται...

μα δεν τον ξέχασαν ποτέ γι’αυτό θυμούνται...

MIPS

Μια απλή κουβέντα



























Είπα να πω ένα γεια,
στ' απαρχαιωμένα μου δάχτυλα,
που στάζουνε μολύβι από τα νύχια.

Μια απλή κουβέντα.

Δέκα γραμμές είναι μόνο, αποτυπωμένες
στο μαξιλάρι που είχε τη νύχτα ερωμένη,
που πάλεψε με φαντάσματα κι εφιάλτες.
Μα νίκες ούτε για δείγμα.

Δέκα γραμμές χαραγμένες στους τοίχους,
γιατί πόθησαν να εξορύξουν λέξεις.
Πόθησαν να κραυγάσουν οργασμούς,
το γκρι του μολυβιού με τ'άσπρο του ασβέστη.

Δέκα αναθεματισμένες μουντζούρες
πάνω στο κίτρινο του καιρού.

Είπα να πω ένα γεια.

Φόρεσα τη μεταξωτή πανοπλία μου
και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη.

Άγγιξα μια μια τις γραντζουνιές στα μάγουλα.
Δέκα τις μέτρησα.

Ήταν από τότε,
που είχα την ανάγκη να νιώσω.

MIPS

Ο Βυθός
























Ερημιά.
Εγκατάλειψη.
Σ' άφησαν μόνο σου στο βυθό, να παίζεις με πέτρες και κοχύλια.
'Ολοι βγήκαν στην επιφάνεια
κι εσύ δυσκολεύεσαι τώρα πια ν' ανασάνεις.
Κάτι σε κρατάει κάτω,
έγινες δέσμιος της άμμου,
ένα κοράλλι από τα κοράλλια.
Κρυψώνα για τα μικρά ψαράκια,
που σε γαργαλούν καθώς σε προσπερνούν.
Κι εσύ όλο και δυσκολεύεσαι ν' ανασάνεις.
Οι άλλοι δεν κατάλαβαν ότι σ' έχασαν,
κι εσύ δεν μπορείς να τους το φωνάξεις.
Αναπνέεις νερό τώρα πια
και κολυμπάς με τα φύκια...

MIPS

Μη μιλάς



























Μη μιλάς. Ξέρω πως τα δάκρυα στερέψανε, η αγάπη χάθηκε,
το αύριο φαντάζει χθες.
Μη μιλάς. Δεν μένει τίποτα να πεις, μόνο σιωπή, λύτρωση.
Μη μιλάς. Το σήμερα άγνωστο, παρελθόν ξεχασμένο,
προσπαθείς.
Μη μιλάς. Έχεις ήδη πει όσα άντεχα ν' ακούσω.
Μη μιλάς. Είσαι κιόλας πολύ μακριά, άπιαστος.
Μη μιλάς. Δεν υπήρχε ποτέ μέλλον εδώ.
Μη, σε παρακαλώ, μόνο φύγε πια...

Δεν μπορώ άλλο να σε ακούω.....

ΜΙPS

Στειρότητα



























Δίνεις ένα βλέμμα και παίρνεις απόρριψη.
Δίνεις τρυφερότητα και στην ανταποδίδουν με ειρωνία.
Δίνεις αγκαλιά και στην ανταποδίδουν με την φυγή.
Δίνεις φιλί και παίρνεις προδοσία.
Δίνεις αγάπη και στην ανταποδίδουν με την απουσία.
Δίνεις μέρες και παίρνεις δευτερόλεπτα.
Δίνεις φροντίδα και σου δίνουν αμέλεια.
Δίνεις δάκρυ και μένεις με την απόγνωση.
Κραυγή, για να πάρεις σιωπή.
Φως και σκοτάδι, για να πάρεις κενό.
Δίνεις τον εαυτό σου και σου επιστρέφουν πόνο.
Δίνεις ψυχή και ανταποδίδουν δίνοντάς σου ατιμία.
Δίνεις ζωή, για να πάρεις τίποτα.
Κάποτε αδειάζεις και σε λένε στείρα.
Μα δεν αντέχεις πια να γεννάς συναισθήματα από το πουθενά.

MIPS