Είχα τόσα να σου πω μα η φωνή μου χάνεται στο σκοτάδι....
Λέξεις σκορπισμένες σε θολά τοπία,
σε στιγμές που ξεθώριασαν κάτω από βλέμματα άδεια....
Πως θα μπορούσα να σου πω αυτά που σαν την παλίρροια
...έρχονται κα φεύγουν...
Πως θα μπορούσα να σου πω αυτά που κάθε βράδυ
με στοιχειώνουν...
Πως θα μπορούσα να σου πω
αυτά που έζησα μόνο μέσα σε μια ανύπαρκτη στιγμή...
Αυτά που γεννήθηκαν για να πεθάνουν σύντομα πριν καλά καλά ''μπουσουλίσουν''..
Αυτά που έμοιαζαν με κραυγές κάποιας άλλης διαλέκτου ...σιωπηλής...
...Πως …
Θα μπορούσα να σου πω πως σ ΄αγαπώ από την στιγμή που η γη
άρχισε να γυρίζει....
Να σου πω πως σε σκέφτομαι όσο συχνά ανασαίνω....
Πως φωνάζω μεσα στη νύχτα, πως ουρλιάζω....
Πως απελπίζομαι....
Να σου πω πως..... σε χρειάζομαι.....σαν οξυγόνο.....
ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ ΑΠΟΨΕ . . .
Δημιουργός : ΜIPS
ήταν απλά,
ΑπάντησηΔιαγραφήκάπου εκεί, κοντά,
μες την υλική υπόσταση της σκέψης:
στην βάρκα, της ύπαρξης.
Και σ' άκουγε.
Μα όποιος συναντάται, εκεί,
Τόσο κοντά, στο κύμα της αγάπης,
Δεν μπορεί να δει, καθαρά.
Δεν ξέρω αν ήταν δεμένη, κάπου,
η βάρκα της ύπαρξης: χάρη
στην δική σου, πρόνοια.
Ή απλά είχε έρθει κοντά, για να παρηγορήσει