στ' απαρχαιωμένα μου δάχτυλα,
που στάζουνε μολύβι από τα νύχια.
Μια απλή κουβέντα.
Δέκα γραμμές είναι μόνο, αποτυπωμένες
στο μαξιλάρι που είχε τη νύχτα ερωμένη,
που πάλεψε με φαντάσματα κι εφιάλτες.
Μα νίκες ούτε για δείγμα.
Δέκα γραμμές χαραγμένες στους τοίχους,
γιατί πόθησαν να εξορύξουν λέξεις.
Πόθησαν να κραυγάσουν οργασμούς,
το γκρι του μολυβιού με τ'άσπρο του ασβέστη.
Δέκα αναθεματισμένες μουντζούρες
πάνω στο κίτρινο του καιρού.
Είπα να πω ένα γεια.
Φόρεσα τη μεταξωτή πανοπλία μου
και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη.
Άγγιξα μια μια τις γραντζουνιές στα μάγουλα.
Δέκα τις μέτρησα.
Ήταν από τότε,
που είχα την ανάγκη να νιώσω.
MIPS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου