Φύγε!

Το σκοτεινό μου τίποτα

πάνω από το πληγωμένο σου εγώ,

ο ήλιος ψάχνει ελπίδα και χάνει ανάσες

κάτω από ένα κλείσιμο των ματιών σου.

Θανατερή μου ανατολή εσύ,

με στέλνεις στο χάος,

ο βυθός περιμένει και το έλος αργά με αγκαλιάζει...

Ναι, βουλιάζω!

Μη με κρατάς κοντά σου

κι είναι τόσο γλυκιά τούτη η καταβύθιση.

Φύγε κι άσε με να δω

μήπως αυτήν την φορά καταφέρω να πνιγώ.

Καιρός είναι, έτσι κι αλλιώς,

πάντα είχα μια δυσκολία ν' ανασάνω.
Φύγε τώρα κι ως αύριο θα μ' έχεις ξεχάσει.

Άλλωστε, ποτέ δεν υπήρξα στ' αλήθεια.

MIPS