Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου
τὴ συσκότιση στίχους ἰσχνοὺς
θὰ ἐπιδείξω ἀποκλεισμένους
ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,
θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος
τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ
τοὺς προηγούμενους
θὰ κλαίει.


Πεθαίνει αργά όποιος δεν ταξιδεύει
δεν διαβάζει…

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Φτερά σπασμένα
























Ποτέ δεν κατάλαβα
αν σου αρέσει το σκοτάδι μέσα μου
ή αν ψάχνεις απελπισμένα
να βρεις ήλιους κρυμμένους.
Μάθε, πάντως, τούτο,
είναι αδύνατον να σου έδειξα
εγώ πώς να πετάς,
με φτερά σπασμένα.
Μην γυρεύεις εδώ κανένα φως
και μην κοιτάς ψηλά όταν με αναζητάς.

Οι ουρανοί είναι όλοι δικοί σου..

MIPSά

1 σχόλιο:

  1. ο διάλογος με το είναι μας, ..μερικές.. φορές, έχει ενδιαφέρον

    ΑπάντησηΔιαγραφή