Ως πότε θα είσαι εδώ;

Ανυπεράσπιστο το σκοτάδι μου κάτω απ' τη σκιά σου.
Ανεπανόρθωτα πληγώνεις την κουρασμένη μου μοναξιά με κάθε σου λέξη.
Στο ασύνορο άδυτο της παράνοιάς μου εισβάλεις.
Κάθε σου λέξη ραγίζει το προπέτασμα της ησυχίας μου.
Η ερημιά μου φεύγει όταν έρχεσαι.
Το διαταραγμένο εγώ μου αποποιείται τις ευθύνες του, απέναντι στην ωριμότητά σου.
Η ψυχική ισορροπία σου γκρεμίζει τα σαθρά θεμέλια της προσωπικότητάς μου.
Η νύχτα μου ματώνει όταν ξημερώνει χαμογελαστός ο ήλιος σου.
Ομορφαίνουν οι σκέψεις μου κάθε που σ' αντικρύζω και ο πόνος γίνεται χαρά.
Το παιχνίδι με τον θάνατο γεννιέται αμέσως σε καινούρια ζωή.
Το μαύρο χρώμα μου βάφεται ουράνιο τόξο.
Η τρικυμισμένη μου ψυχή ηρεμεί.
Το άγχος μου χάνεται και οι οδυνηρές μνήμες ξεχνιούνται.
Έχεις μια ιδιότητα όλα να τα ομορφαίνεις.
Μα ως πότε θα είσαι εδώ;

MIPS