Το στοιχειωμένο σπίτι

Σπίτι μυστήριο σε ήσυχο δρόμο.
Μαύρες τσουκνίδες, κισσοί σταυρωμένοι.
Τοίχοι πέτρινοι, κερκόπορτες σφαλισμένες.
Βήματα δυνατά σε σάπια σανίδια
προχωρώ...μα δε θέλω!
Δε πρέπει να μπω...
Σφαλισμένα παράθυρα κρυφοκοιτάζω,
μα δε θέλω να μπω!
Κάδρα στραβά, καρφιά άδεια,
σχήματα στους τοίχους μιας άλλης εποχής,
σημάδια από παλιές ανύπαρκτες φωτογραφίες,
ξεθωριασμένες κι αυτές...
Ήχοι απόκοσμοι, φωνές χωρίς ηχώ.
Άνθρωποι χωρίς σκιές και είδωλα.
Καπέλο στην κρεμάστρα, δείγμα θανάτου.
Μια γυναίκα στέκεται και με κοιτάζει
μέσα στον καθρέφτη με μάτια θολά,
χείλη σκονισμένα με ίχνη απελπισίας.
Μια γεύση από πικραμύγδαλο στα χείλη τα μαβιά.
Μαλλιά μιας μέδουσας, δεμένα κόμπους
και χέρια σπασμένα κι αυτά σταυρωμένα,
παραδομένα μέλη στη μοίρα,
χωρίς ζωή και ελπίδα.
Κηροπήγια με λιωμένα σχοινιά.
Καρποί πεταμένοι σε πιάτα αδειανά.
Και ο πολυέλαιος κρέμεται σε ιστούς αράχνης
δόλια πλεγμένους με φρεναπάτες.
Δεν θέλω να βγω...
Η γυναίκα στον καθρέφτη δεν είμαι εγώ.
Ποια είμαι εγώ;
Δεν αντέχω να με δω!
Δεν αντέχω να σε δω!
Έχεις στοιχείωσει την ύπαρξή μου.
Το φάντασμα είμαι εγώ,
δεν είναι οι άλλοι!
Το στοιχειό είμαι εγώ,
δεν είναι οι άλλοι!
Περπατούν δίπλα μου,
με κοιτουν και μιλάνε.
Σε ποιον μιλάνε; Σε μένα;
Μα δεν είμαι εγώ...
Μα είμαι φάσμα του εαυτού μου!
Πως με κοιτάνε; Πως μου μιλάνε;
Να τους ακούω, δεν αντέχω!
Να τους μιλάω, δεν αντέχω!
Τραγική ηρωίδα μιας τετελεσμένης ιστορίας.
Ξωτικό αφίλητο στα χείλη,
με ξεσκισμένα τα φτερά.
Καθρέφτες κομμάτια, προφητείες του κακού
και μια καρδια χωρίς ιάματα,
λαβωμένη από σπαθί δαιμονικό.
Κι αυτός αμίλητο άγαλμα του σκότους,
στη σιωπή βυθισμένος...
Βουλιάζω στη σιωπή του
σε μια ύστατη προσπάθεια να σωθώ,
φάσμα εγώ του εαυτού μου
Μη μου μιλάτε!
Δε βλέπετε; Δε ζω!
Μη με κοιτάτε!
Δε βλέπετε; Δεν είμαι εγώ!
Πριγκίπισσα του σκότους πια,
κυριευμένη από τα μάτια του,
μαγνητισμένη από το βλέμμα του
ακολουθώ...τον ακολουθώ...
Αυτόν ακολουθώ...
Σε σπίτι στοιχειωμένο
το φάντασμα δεν είναι άλλη.
Είμαι εγώ!

Δημιουργός: MIPS
Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-10-2010