Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου
τὴ συσκότιση στίχους ἰσχνοὺς
θὰ ἐπιδείξω ἀποκλεισμένους
ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,
θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος
τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ
τοὺς προηγούμενους
θὰ κλαίει.


Πεθαίνει αργά όποιος δεν ταξιδεύει
δεν διαβάζει…

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Άβυσσος και ανυπαρξία




Μείναμε μόνοι εδώ, αργά να ξεχνάμε και να ξεχνιόμαστε, μακριά από περισπασμούς και χλωμές ελπίδες, ζώντας στους ξεχασμένους χειμώνες, σε μια ατέλειωτη και άχρονη νύχτα, τριγυρνώντας σε μια άστεγη περιπλάνηση σε αέναες ώρες σιωπής και σκοτεινιάς...
Το απόλυτο σκοτάδι μας τυλίγει, στο έρεβος της ασυνειδησίας που μας κατακλύζει, μέσα σε μια αλλόκοσμη γαλήνη. Απερίγραπτη αταραξία, ακινησία...
Ξεχάσαμε το πριν, ζούμε το τώρα, αφήνουμε το μετά για αύριο, σ' αυτήν την καταλυτική ανημπόρια, στη νοσηρότητα της αδυναμίας, με την καταβύθιση στο τέλμα της απόγνωσης, με την ιλιγγιώδη πτώση στην άβυσσο της ανυπαρξίας...
Άβυσσος και ανυπαρξία.
Σ' αυτό το καταραμένο βασίλειο της απιθανότητας που ζούμε, ο συντριπτικός πόνος παραμονεύει σε κάθε υπέροχη, κλεμμένη στιγμή, σκοτεινοί ψίθυροι μας κυκλώνουν στη μαύρη δίνη των ακατάληπτων σκέψεών μας, τα νεκροζώντανα κορμιά μας έρεισμα στη μοναξιά...
Τίποτα πια.
Εμείς στο τίποτα.
Συννεφιασμένες, μπερδεμένες ψυχές, θολωμένα μυαλά, κάτω από έναν διαρκώς σκοτεινό ουρανό...
Καθυστερημένη αντίδραση στις αντηχές εφιαλτικών ονείρων όπου το κάθε εικοσιτετράωρο μοιάζει να αιμορραγεί μέσα στο άλλο...
Ζούμε την κάθε μέρα για να βλέπουμε τις αναμνήσεις που είναι η ζωή μας, μέχρι όλα να σβήσουν σε μια μεγάλη φωτιά κι επιτέλους να λυτρωθούμε...
Λύτρωση...

Μια ακόμα μέρα μοναξιάς....

MIPS

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου